"Aντιμητσοτακισμός"...ΝΑΙ ή ΟΧΙ???και γιατί??

Ο Γιάννης Κεφαλογιάννης είναι ένας από τους γνησιότερους «λαϊκοδεξιούς» της Νέας Δημοκρατίας. Ποτέ δεν είδε με καλό μάτι την «εισβολή των ξένων σωμάτων», δηλαδή των κεντρογενών πολιτικών, με το «άνοιγμα» Καραμανλή από το 1977 και μετά. Δεν τον ενδιαφέρει, εάν με τον τρόπο αυτό αμφισβητεί, μαζί με αρκετούς άλλους, την πιο καίρια στρατηγική επιλογή του ιδρυτού της ΝΔ. Με την οποία επιχείρησε, και εν πολλοίς κατόρθωσε, να βγάλει τη Δεξιά από τα χρονοντούλαπα της λαϊκής απώθησης και αποστροφής... Εκείνο που ενδιέφερε πάντα το Γιάννη Κεφαλογιάννη και τους ομόφρονές του ακραίους συντηρητικούς ήταν....
....το «καθαρόαιμον» της παράταξης... Άσχετα με τις επιταγές των σύγχρονων καιρών και τις ιστορικές μνήμες του ελληνικού λαού.

Τέτοιοι πολιτικοί μπορεί να είναι καλοί και πιστοί «στρατιώτες», στερούνται όμως ηγετικών προσόντων και γι’ αυτό είναι καταδικασμένοι να παίζουν πάντα δεύτερους και τρίτους ρόλους... Ο Γιάννης Κεφαλογιάννης δεν συμβιβάστηκε ποτέ μ’ αυτή τη σκληρή πραγματικότητα. Ήθελε και τον πρώτο ρόλο και το κόμμα «καθαρό»... Όμως, στην Ελλάδα τουλάχιστον, αυτό ήταν, είναι και θα παραμείνει ανέφικτο. Και το μόνο που θα μένει είναι τα βαριά απωθημένα και η θλίψη... Και όταν η θλίψη περισσεύει οδηγεί σε παραλογισμούς και ιστορικές ακροβασίες... Σαν αυτήν που θέλει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να μην... έχει θέση στην ιστορία της ΝΔ!!! Επειδή, πριν από... 50 χρόνια (!!!) ανήκε στην «Ένωση Κέντρου» και συμμετείχε στον «Ανένδοτο Αγώνα» κατά της τότε Δεξιάς...

Αυτά ακούστηκαν και πάλι από τα χείλη του Γιάννη Κεφαλογιάννη, του οποίου η θυγατέρα Όλγα  στις εσωκομματικές εκλογές ήταν με τη Ντόρα Μπακογιάννη! Φυσικά δεν ήταν ο μόνος «γόνος» που επέλεξε να διαφοροποιηθεί από τις πατρογονικές παραδόσεις... Το ίδιο συνέβη και με τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη. Ο μεν πατήρ Ιωάννης στήριξε Σαμαρά, ο δε υιός τη Ντόρα... Τυχαία (;) σύμπτωση: Ιωάννης Βαρβιτσιώτης και Ιωάννης Κεφαλογιάννης έχουν τα ίδια απωθημένα με το Μητσοτάκη. Το ότι δεν τους έδωσε το «δαχτυλίδι» μετά την παραίτησή του από την ηγεσία το 1993...

Εκείνο που προφανώς αρνούνται να συνειδητοποιήσουν όλοι όσοι σκέφτονται με αυτόν τον αραχνιασμένο και μουχλιασμένο τρόπο είναι ότι ο Μητσοτάκης αγαπήθηκε και αγκαλιάστηκε από το λαό της Νέας Δημοκρατίας! Τόσο πολύ, που το ίδιο το όνομά του είχε γίνει κυρίαρχο σύνθημα της γαλάζιας βάσης επί των ημερών του. Αυτό δεν το «χώνεψαν» ποτέ οι υποτιθέμενοι ακραιφνείς «δεξιοί»... Γι’ αυτό και δεν έπαψαν ποτέ να τον υπονομεύουν και να τον αντιπολιτεύονται. Παρά ταύτα κατόρθωσε, με τη στήριξη του λαού, να οδηγήσει σε τρεις εκλογικούς θριάμβους τη ΝΔ. Και όταν -πολεμούμενος από τη διαπλοκή και προδομένος από το «αγαπημένο του παιδί», το Σαμαρά- έχασε, δεν ξεφτίλισε την παράταξή του! Την κράτησε κοντά στο 40%! Κάποιοι άλλοι, «καραμανλικοί» νομίζω, την απαξίωσαν με 35% το 1981 και 33% το 2009... Αυτή είναι η γλυκιά εκδίκηση της Ιστορίας. Και όποιος δεν διδάσκεται από αυτήν, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει...