Λίγα πράγματα για τον κοινωνικό φιλελευθερισμό......να μαθαίνουν μερικοί "Πρόεδροι"....!!

Κοινωνικός Φιλελευθερισμός ανάμεσα στους ισχυρούς και τους πιο περιθωριακούς, ωστόσο, υπάρχει η μεσαία τάξη και τα μεσαία στρώματα. Για τη μεσαία τάξη καμία από τις δύο ακραίες εκδοχές του φιλελευθερισμού δεν δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Ανάμεσα στον οικονομικό και τον πολιτικό φιλελευθερισμό αναδεικνύεται, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός που δίνει έμφαση στην αναδιανομή ευκαιριών υπέρ των μεσαίων τάξεων, των μεσαίων στρωμάτων και των μεσαίων επιχειρήσεων. Υπέρ των φυσικών υποστηρικτών της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικής πρωτοβουλίας.

Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός πιστεύει....
....στην ανταγωνιστικότητα των αγορών και προσπαθεί να τις απελευθερώσει από δύο «δυνάστες»:

Από τη μία πλευρά, να τις απελευθερώσει από το κράτος, την υπερ-φορολόγηση, την υπερρύθμιση και τη γραφειοκρατία.

Από την άλλη πλευρά, να τις απελευθερώσει από τις μονοπωλιακές πρακτικές και τα ολιγοπώλια του ιδιωτικού τομέα, από τους ιδιωτικούς κολοσσούς, που συνήθως διαπλέκονται με το κράτος και το υποτάσσουν στις θελήσεις τους δημιουργώντας «εμπόδια εισόδου» για τις νέες επιχειρήσεις, φαινόμενα γιγαντισμού που εμποδίζουν τη «διάχυση» της ανάπτυξης και την αυτοτροφοδοτούμενη αναπτυξιακή δυναμική.

Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός υποστηρίζει την αναδιανομή όχι μόνον εισοδήματος, αλλά και ευκαιριών κυρίως επιχειρηματικών ευκαιριών. Το πρόγραμμα του Φραγκλίνου Ρούσβελτ, με το οποίο αναζωογόνησε την αμερικανική Οικονομία μετά την Μεγάλη Κρίση του 1929, ονομάστηκε New Deal (Νέο Μοίρασμα).

Τι «ξαναμοίρασε» τότε το New Deal; Δεν μοίρασε μόνο εισόδημα, αλλά και επιχειρηματική ισχύ, ευκαιρίες επιχειρηματικής δράσης. Συνέτριψε «εμπόδια εισόδου» σε βάρος νέων επιχειρήσεων, διέλυσε τη «δεσπόζουσα θέση» των τραπεζικών κολοσσών, άνοιξε το πεδίο του ανταγωνισμού σε νέες επιχειρήσεις. Ανάστησε τη μεσαία τάξη και ανέδειξε τον επιχειρηματικό δυναμισμό της.

Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός μετατρέπει σε απολύτως «συμπληρωματικά» στοιχεία που για τις άλλες δύο ακραίες εκδοχές του φιλελευθερισμού είναι αμοιβαία αποκλειόμενα. Κι έτσι επιτυγχάνει τη «σύνθεση»

Πώς συμβαίνει αυτή η «μαγική» μετάλλαξη της αντίθεσης σε συμπληρωματικότητα;

Πρώτον, διότι το κράτος αναδιανέμει κυρίως ευκαιρίες επιχειρηματικότητας δεν διευρύνει τον παραγωγικό του ρόλο, αλλά ενισχύει τον ρυθμιστικό ρόλο του σε βάρος των μονοπωλιακών καταστάσεων του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα. Αυτός είναι ένας «παρεμβατισμός» απολύτως σύμφωνος με τις φιλελεύθερες αρχές, διότι εξουδετερώνει τις στρεβλώσεις της αγοράς και απελευθερώνει τη δημιουργικότητά της δεν υποκαθιστά την αγορά και δεν δημιουργεί νέες στρεβλώσεις.
Δεύτερον, διότι λειτουργεί υπέρ των μεσαίων επιχειρήσεων που έχουν ανάγκη λιγότερης φορολογικής επιβάρυνσης και λιγότερης γραφειοκρατίας για να γίνουν ανταγωνιστικές δεν έχουν ανάγκη την «προστασία» του κράτους ούτε την επιδότηση των δραστηριοτήτων τους.
Τρίτον, διότι διαχωρίζει την ρύθμιση που είναι χρήσιμη (γιατί καταργεί στρεβλώσεις), από την υπερβολική ρύθμιση (που είναι επιζήμια γιατί δημιουργεί στρεβλώσεις και επιχειρηματική ασφυξία).
Στο επίκεντρο του κοινωνικού φιλελευθερισμού είναι η παραγωγική αφύπνιση των μεσαίων στρωμάτων και η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μεσαίων επιχειρήσεων. Αυτών, δηλαδή, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, και το μοχλό της αυτοτροφοδοτούμενης ανάπτυξης.

Ασφαλώς ο κοινωνικός φιλελευθερισμός δεν «διώκει» το μεγάλο κεφάλαιο το εμποδίζει, όμως, να δημιουργήσει «κλοιό ασφυξίας» για την επιχειρηματική δραστηριότητα της υπόλοιπης οικονομίας, των μικρότερων (και πολύ πιο διασπαρμένων) οικονομικών μονάδων. Επίσης ο κοινωνικός φιλελευθερισμός δημιουργεί ένα «προστατευτικό δίκτυο» κοινωνικής αλληλεγγύης. Αλλά με το μικρότερο δυνατό κόστος και με τις ελάχιστες στρεβλώσεις.